Toen regisseur Hugo Martin de Mantra voor Doom: The Dark Ages introduceerde als "Stand and Fight" tijdens Xbox's ontwikkelaar Direct eerder dit jaar, heeft het onmiddellijk mijn interesse getrokken. Deze benadering staat sterk in contrast met Doom Eternal , een spel gekenmerkt door zijn snelle, op beweging gebaseerde gevechten. Doom Eternal introduceerde echter één vijand die deze nieuwe filosofie belichaamt: de Marauder. Een polariserende figuur in de Doom -gemeenschap, de Marauder is een vijand die ik persoonlijk aanbid. De openbaring die DOOM: de donkere eeuwen zou hangen door te reageren op felgroene lichten, net als het verslaan van de Marauder, verzegelde mijn enthousiasme voor het spel.
Wees gerust, de donkere eeuwen beperkt je niet tot een één-op-één duel met een vijand die zo uitdagend is als de Marauder van Eternal. In plaats daarvan, terwijl ze formidabele vijanden zoals de Agaddon Hunter met zijn kogelvrije schild- en dodelijke combo -aanvallen vertoonden, integreert de game de ontwerpprincipes van de Marauder in zijn algemene gevechtssysteem. Het resultaat is een meer strategische en minder frustrerende ervaring waarbij elke ontmoeting aanvoelt als een verfijnde Marauder -confrontatie.
De Marauder valt op in dammer eeuwig omdat het de typische stroom van het spel verstoort. Terwijl de meeste gevechten in de eeuwige navigeren in het navigeren, het beheren van hordes en het gebruik van snelheid en strategie, dwingt de Marauder -spelers om zich er alleen op te concentreren, vaak in geïsoleerde gevechten. Deze vijand vereist zorgvuldige positionering; Te dichtbij en je zult te ver worden geconfronteerd met een dodelijke shotgun -explosie en je zult worden bekogeld met projectielen. De sleutel om het te verslaan is je aanval timen op het korte moment dat zijn ogen groen flitsen, wat het begin van zijn bijlzwaai aangeeft.
De Marauder van Doom Eternal is een van de meest controversiële vijanden in de FPS -geschiedenis. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda
In Doom: The Dark Ages staat dit concept van reageren op groene signalen centraal in de gameplay. Inspiratie van de originele ondergang lanceren vijanden nu volleys van projectielen, waarvan sommige groen zijn en kunnen worden gepareerd met behulp van het nieuwe schild van de Doom Slayer. Aanvankelijk een defensieve zet, evolueert het parry naar een krachtig offensief hulpmiddel zodra je het Rune-systeem van het schild ontgrendelt, zodat je demonen kunt verdoven of je op de schouder gemonteerde kanon kunnen activeren.
Terwijl je de slagvelden van de donkere eeuwen doorkruist, wordt gevechten een reeks gerichte één-op-één opdrachten met verschillende demonen. Terwijl de plunderaar in het eeuwige precieze reacties op groene lichten eiste om te overleven, biedt The Dark Ages meer flexibiliteit. Effectief gebruik van uw arsenaal kan leiden tot overwinning, maar het beheersen van het Shield Parry verbetert uw gevechtsstrategie aanzienlijk. De Parry -mechanica van het spel delen overeenkomsten met Marauder -gevechten, waardoor je de juiste afstand en timing moet vinden om vijandelijke aanvallen effectief tegen te gaan.
De primaire kritiek op de Marauder was de verstoring van de stroom van Doom Eternal , waardoor spelers gedwongen werden een andere strategie aan te nemen. Persoonlijk waardeer ik deze verandering omdat het de conventies van first-person shooters uitdaagt en spelers ertoe aanzet om hun aanpak te heroverwegen. Ik erken echter waarom anderen het frustrerend vonden.
Terwijl de Agaddon Hunter de stijl van de Marauder kan weerspiegelen, bevat elke demon in de donkere eeuwen elementen van Eternal's zwaarste tegenstander. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda
DOOM: The Dark Ages gaat dit aan door gevarieerde gevechtsstijlen naadloos te integreren. Elk belangrijk vijandelijke type heeft unieke groene projectielen of melee -aanvallen, die op maat gemaakte strategieën vereisen. De Mancubus eist bijvoorbeeld dat je door zijn energie "hekken" naar Parry Green -pilaren went, terwijl de volleys van de vagia lijken op een abacus, die je uitdaagt om specifieke rijen te sprinten en af te buigen. De Revenant, verwant aan de Marauder, vereist dat u groene schedels afbuigt om het te beschadigen.
Het diverse voetenwerk dat nodig is voor elke vijand zorgt voor een soepele overgang wanneer nieuwe vijanden verschijnen. Hoewel de Agaddon Hunter en Komodo aanzienlijke uitdagingen met hun melee-combo's introduceren, zijn spelers op dit moment goed thuis in het aanpassen van hun bewegingen en reacties.
Het ontwerp van de Marauder was niet gebrekkig; Het was de onverwachte afwijking van de gevestigde gameplay van Eternal die spelers overrompelde. De donkere eeuwen bereidt spelers voor hiervoor door op reactiegebaseerde mechanica een kernelement te maken vanaf het begin, in plaats van een verrassende mid-game shift. Terwijl het Parry -venster in de donkere eeuwen vergevingsgezind is dan de korte kwetsbaarheid van de Marauder, de essentie van het vergrendelen van het ritme van een vijand, wachtend op het groene licht en opvallende blijft een integraal onderdeel van elke strijd. DOOM: De donkere eeuwen kunnen deze concepten herinterpreteren, maar het kernidee van staan en vechten is onmiskenbaar aanwezig.
