Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classic Edition ($ 49,99)
Als fan van Marvel, Capcom en vechtgames in de jaren 90 is Capcom's vechtgameserie gebaseerd op Marvel-personages als een droom die uitkomt. Beginnend met het uitstekende X-Men: Children of the Atom, zijn deze games steeds groter en beter geworden. Terwijl Marvel Super Heroes zich uitbreidde naar het bredere Marvel-universum, vervolgens de toen ongelooflijke Marvel-crossover met Street Fighter, naar het over-the-top Marvel vs. Capcom, en in With Marvel vs. Capcom 2, dat in elk opzicht schandalig is, Capcom blijft de lat hoger leggen. "Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics" omvat het vroege werk van de serie, plus Capcom's uitstekende side-scrolling beat-'em-up actiespel "The Punisher", wat absoluut een prachtige verzameling games is.
Deze collectie lijkt te zijn gemaakt door hetzelfde team als de Capcom Fighting Collection en heeft in de meeste aspecten vergelijkbare functies en bonusinhoud. Helaas betekent dit ook dat er maar één opslagplaats is voor de hele verzameling, gedeeld door alle zeven games. Dit is al vervelend genoeg voor een verzameling vechtspellen, maar nog erger voor een beat 'em up-actiespel, omdat je waarschijnlijk je voortgang in de vechtspellen zelfstandig wilt opslaan. Oké. Al het andere is zoals verwacht. Talloze opties zoals visuele filters en gameplay-opties, geweldige extra's, waaronder talloze illustraties en een muziekspeler, en online multiplayer-functionaliteit terugdraaien. Nieuw in deze collectie is de NAOMI-hardware-emulatie, waar het productieteam van Capcom uitstekend werk mee heeft geleverd. Marvel vs. Capcom 2 ziet er geweldig uit en speelt geweldig.
Ik zou het daarom niet bekritiseren, maar ik zou wel willen dat er enkele consoleversies in zaten. De PlayStation EX-versie van de teamvechtgame is zo anders dat het leuk zou zijn om ze toe te voegen, en de Dreamcast-versie van Marvel vs. Capcom 2 heeft veel interessante functies die het een uitstekende keuze maken voor een singleplayer-thuis. spel. . Ik zou het niet erg vinden als Capcom zijn twee Marvel-games ook op de Super Nintendo zou plaatsen, ook al waren het niet de beste games. Welnu, de naam van de collectie is Arcade Classic Edition, en in tegenstelling tot Blizzard lijkt de term hier passend toegepast.
Zowel Marvel-fans als fans van vechtgames hebben reden om zich te verheugen over deze uitstekende collectie. De game is geweldig, goed gemaakt en biedt een schat aan extra inhoud en opties. Het feit dat er maar één opslagplaats is die door alle games wordt gedeeld, is een ernstig nadeel, maar verder kan ik niet veel vinden om over te muggenziften. "Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics" is een andere must-have-collectie van Capcom en presteert erg goed op Switch.
SwitchArcade-beoordeling: 4,5/5
Yars stijgt ($29,99)
Ik geef toe dat ik sinds de release sceptisch ben over deze game. Ik heb echt genoten van Yars’ Revenge. Een van mijn favoriete 2600-spellen. Dus toen ik las dat WayForward was uitgekozen om een Yars-game in Metroidvania-stijl te maken met in de hoofdrol een jonge hacker met de codenaam Yar, dacht ik dat ik op een parodiewebsite was gestuit. 'Waarom' is gewoon de perfecte storm, weet je? Moet ik dus terugnemen wat ik zei? Ja en nee. Allereerst is dit een goed spel. WayForward doet het hier uitstekend, dus ook hier doet het het uitstekend. De graphics en geluidseffecten zijn goed, de gameplay is soepel en de kaartindeling is goed genoeg. Trouw aan de stijl van WayForward duren baasgevechten vaak te lang, maar dat is geen probleem.
WayForward moet ook worden geprezen omdat het zijn best doet om het moeilijke probleem aan te pakken van het koppelen van dit spel aan een oude single-screen shooter. Je speelt vaak de levels in Yars’ Revenge-stijl, en de vaardigheden die je verkrijgt doen denken aan het origineel, maar het is ook zoveel mogelijk verbonden met een relatief uitgewerkt achtergrondverhaal. Dit voelt nog steeds als een enorm stuk, maar ik denk niet dat Atari veel andere keus had dan te proberen zulke lange passes te maken. De bibliotheek met klassieke spellen kan immers maar zo vaak worden "herladen". Het voelt als een spel dat wordt verscheurd tussen twee doelgroepen die elkaar nauwelijks overlappen, en ik weet niet zeker of dat beter is dan iets volledig origineels te doen.
Hoewel de vraag of de game conceptueel verantwoord is nog steeds ter discussie staat, bestaat er geen twijfel over dat de game zelf leuk is. Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken over de beste games in het genre, maar als je op zoek bent naar een Metroidvania-game waar je een weekend lang veel tijd in kunt steken, dan zul je niet in een slecht humeur zijn om te spelen. Jaren stijgen. Wie weet? Misschien blijven ze nog een paar keer aan het spel werken en dan lijkt alles natuurlijk.
SwitchArcade-beoordeling: 4/5
Rugrats: Avonturen in Gameland ($ 24,99)
Ik ben een paar jaar ouder en heb niet veel heimwee naar Rugrats, maar ik ben niet oud genoeg dat ik het niet een paar keer heb gezien met mijn jongere broers en zussen. Ik ken bijvoorbeeld de namen van de hoofdpersonen en het themalied. Vraag me niet naar de film of de versie voor volwassenen, en vraag me niet om specifieke afleveringen te herinneren. Ik kende Rugrats, maar ik had geen bijzondere warme en vage gevoelens over het merk. Met dat in gedachten wist ik niet wat ik kon verwachten van Rugrats: Adventures in Gameland. Ik hoorde iemand zeggen dat het op een Bonk leek, en het past zeker bij Tommy's lichaamstype. Nou ja, er is maar één manier om het zeker te weten. Ik startte het spel op, selecteerde Tommy en ging naar het tutorialniveau.
Het eerste wat mij aantrok was het heldere beeld. Als mijn geheugen correct is, is het zelfs duidelijker dan de show. Het volgende dat mijn aandacht trok, was de ongemakkelijke plaatsing van de bedieningselementen. Gelukkig is er een optie om dit probleem op te lossen. De muziek is het thema van Rugrats, dus het klopt allemaal. Er zijn enkele Repta-munten om te verzamelen, maar ook enkele eenvoudige puzzels en vijanden om mee om te gaan. Oké, geen probleem. Een platformgame met niveauverkenning, een beproefde formule. Niet helemaal zoals 'Bonk', maar dat is niet beloofd.
Op een gegeven moment kreeg Tommy een paar hits, dus besloot ik over te stappen naar Chucky om te genieten van zijn gezondheidsrijke ervaring. Toen merkte ik dat hij een heel bekende sprong maakte. Een zeer hoge maar enigszins moeilijk te controleren sprong. Dat doen ze toch zeker niet? Ik schakelde over naar Phil, die heel laag sprong, en daarna Lil, die kon... zweven. En dat deden ze! Jongens, dit is een spel geïnspireerd op Super Mario Bros. 2 (Amerikaanse versie)! En ja hoor, de vijand waar ik zojuist op stapte, kan ook worden opgepakt en weggegooid. Er waren ook blokken die ik moest oppakken en stapelen om hoger gelegen terrein te bereiken. De niveaus zijn enigszins niet-lineair en zeer verticaal! Niveaus waar je in het zand moet graven, en je weet dat Phil de beste is in graven. wonderbaarlijk.
Ik bedoel, er zijn hier enkele knipoogjes naar andere platformgames, maar de belangrijkste gameplay doet denken aan waarschijnlijk de best verkochte klassieke game die nooit is aangepast. Niet slecht, niet slecht. Baasgevechten zijn ook leuk. Na een tijdje spelen merkte ik zelfs dat ik de beelden en de soundtrack kon schakelen tussen een prachtige moderne versie en een 8-bits versie op NES-niveau. Het speelt hoe dan ook goed, en beide stijlen hebben hun verdiensten. Oh, en je kunt ook filters gebruiken. Als je het wilt, is het er. Maar ja, creatief en leuk. Geïnspireerd door een spel waar ik absoluut dol op ben. Maakt goed gebruik van zijn licentie. Je kunt multiplayer-spellen spelen! Mijn enige minpunt, afgezien van de besturingsproblemen, is dat het een beetje te kort en simplistisch is.
Rugrats: Adventures in Gameland is een beter spel dan ik had verwacht. Het is een platformgame van hoge kwaliteit in de stijl van een westerse versie van Super Mario Bros. 2, met een paar extra elementen en features die ervoor zorgen dat het niet te dicht bij de bron komt. De Rugrats-licentie wordt goed gebruikt, hoewel ik graag zou willen dat deze voor de tussenfilmpjes was gebruikt. Natuurlijk, het is een beetje kort en bondig, maar voor fans van platformgames en Rugrats is het de moeite waard om te spelen.
SwitchArcade-beoordeling: 4/5
